نــوجــــوان

ــــــــــــــــــــــــــــــ

من هنــوز در باور خـود کــودکــــم

ذوق ها دارم به قـلـــــب کـوچــکــم

غـــرق در دنـيـايـي از بازيـــچـه ها

فارغ از حــرص و تـمـنـا و شَکـَـــم

من هنوز قد ميکشـم ، چون مقصدم

سر به سقــف آسمان سائيـدن است

من هنوز از چـشـم خـود دارم امـيـد

باورم ناديــــــده ها را ديـــدن اســت

نـوجوانــم من به چـشـم خـود هنـوز

ابر نـوروزم پُــرم از شـوق و خشـم

آينه اما ، چه بدجنس است ، هـــاي

آورد چون نقش "پائـيـزم" به چشم

مـن هـنـوز در باور خــود عاشـقــم

مستـم و سـرشار عــشـق و لـذ تــم

روزگاراما حـسـود سـت و حـريـص

مي زنـد بر چـهــره "تـيـغ" ذِ لـَتـــم

باور من باور عـشــق است و بـس

اين کجـا و قيل و قال " ســن وسال

تا "ابـد" من "نـوجــوانـي عاشـقـم

شـادکـام و، سـرفــراز و ، لايـــزال

اسفند 82

نادرويشــان

ـــــــــــــــــــــــــــــــ

يا عـلــي ، ما بـنــــدگانِ نا خــلــف

آبـرو بــرديـم از عـشــق و شــرف

از مـيـان جــمــــعِ نادرويـشـــمـان

بانـگ يــاهـــو مي رود تا آسـمـان

لافِ مـا درويـــشـــــي و دريــا دلي

بر لــب ما وردِ يـاحــق ، يـا عــلـي

ليک اينها جملگي نقشست و رنگ

خانــقــاهِ ما چُـنـان شـهـر فـرنــگ

يا عــلي با نام تــــو کاســب تـريــم

زير عکســت سـود بهتر مي بَـريم

حـقّ وهــو گـر از زبان ما نــرفـت

حـب و ايـمـان در روان ما نــرفـت

نان ناحـق را به غفـلت مي خوريم

نان مَــردم را به ذِلَــــت مي بُـريــم

بسـکه لاف ديـن و ايمان مي زنيم

زخـــم بر نام مســلـمـان مي زنيــم

جـمع نادرويــش زاهـــد را بـبــيـن

کافــران در شکـل عـابـد را بـبـيـن

بِينِ اِخـوان بين هـزاران دسـتگي

هر که را بر راهِ خـود دلــبسـتـگي

هر که راه ما نرفت ، او کافراست

خانـقــاه ما از او زيـبــاتــر اســـت

هر خـسـي گشتـه ست پيـر خانـقـه

بوسـه اش بايــد به دسـت پر گـنـه

مظهـــر نـفـــس بهـيــمـي و پـلـيــد

خـرقـه از او مي توان نقـداً خـريد

مُنـتَشــا در دســـت او چـون اژدها

مي گــزد هـر صـــوفــــي آزاده را

فرقه فرقه در تعـصــــب هاي خـام

جمـعِ نادرويـش در سِلک و مُـرام

حُرمت خرقه از ايـن نامــؤمـنــان

رفـت ديـگــر ، اي امـيـــرا الامان

در دل صـوفي ازيـن کفـر و جـنـون

مـوجِ طوفانــست در درياي خــون

کنـج سيـنه نيسـت چون ما را دلي

چـون سپـاريمــش به ايمانِ عـلي

بر چـنيـن ايمان پـوچـي شــرم باد

بر ريــــــــاورزي ما آزرم بـــــــاد

آبان 83 – 21 رمضان

نــبــرد عـشــق

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

آخـر ايـن "قـصـه" را ما از ازل پـرداختـيـم

قـصـه گـو" بـوديـم اما قـصـه را نشـناختيـم

هر چه خود را سخت ترديديم درچشمان خود

ديدي آخر ما به چشـم او چه آسـان باختيـم

آن سري را کـزغـرورهمـساية خـورشيـد بود

پيش مهتاب رخـش چون سايه اي انداختـيم

نـرد عشقـش باخـتيم و در نـبـرد عـشـق او

بيـشتر بازنده بوديـم ، پيـشتر چـون تاختـيم

ديدي آخر لشکرعشقش به هشياري شکست

هر چـه پيـرامـون دل ديـوار حـاشـا ساختـيم

تا ابـد در بازي عشقـش چنـان بازيــچـه ايـم

آخـر اين "قـصـه" گر چـه از ازل پرداختـيم

مهر 82 پلور

خاکستر

ـــــــــــــــــــــــــــ

تـو بر من آمــدي روزي که با من

غـم بي هـمـدمي بيــداد مي کـرد

غـم نامــردمان مي سوخت جانـم

دل از نامــردمي فـريــاد مي کــرد

تو بودي تا که با من عشــق باشد

همان عشــقي که شد بود و نبودم

همان عشقي که سازد اين جهان را

همين عشقي که سـوزد تار و پودم

تو ماندي تا که با دستـان کوچـک

برايـــم کلـبــه اي از گل بســازي

براي مـــن پــنـــاه روح بـاشـــي

ز من تا مـرز هسـتي پـل بســازي

تو رفــتي تا که از خـــون دل من

هـزاران شعـر بر دفـتـر نـشـيـنــد

هـزاران اشـک بـر قـلـبـم بـبــارم

که تا آتـش به خاکسـتر نـشيـنـد

April 1989 , San Francisco

خـستـه تـرين

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

ببيـن كه امـــروزي مـن

خسته ترين من منـست

همـره من به هـر نفـس

شكـستـة تـن منـــست

شعـر سـيـاه مـن ببيـن

ظلمت خود سرانـه است

بيـت بـه بيـت پـر ز خار

همچو مسير خانـه است

هـمــره ديـــروزي مــن

شكست من غمش نبود

همچو من شكـستـه دل

به هـمـرهي كمـش نبود

به مـوج بغـض اين صدا

صخـرة سـخــت بـود اگـر

همره بغض مي شكست

غــــرور جـان خـيـره سـر

من به گـمـان خـود ولي

فـاتــح خـانـه مي شـدم

شـاعـر هـر شـعـر سپـيـد

عـاشـقـــانــه مي شـدم

پـخـتـة عشـق مي شـدم

من بـه خيـال خـام خـود

سـكـــــر دروغ بــوده آن

كه ريخـتـم به جـام خـود

بـه فـتـح عـشـق كـارگـر

ورد و دعـا شد ، كه نشـد

نــذر و دخـيــل چـاره گـر

درد مـرا شــد ، كه نشـد

منـم من از حـريم عشـق

رانـده و مغـضـوب شده

دسـت منـست كـوتـه از

آن حــــرم خــوب شده

- - - - - - - - - - - -

ببيـن كـه امـــروزي مـن

خسته ترين من منـست

چـه ديـر آمــدم بـه خـود

كه وقـت رفتـن منـست

ناشـنـاخـتــه

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

در دلِ ايــن جـنــگلِ پر خـار و خــس

هر زمان نيشـم زنـد هر "هيـچــکـس"

اين که خود چونـست و چون بيند مرا

قـصـة زنــگي و کافــورســت و بـس

قـلــبِ تـــرد و روحِ حـســـاس مــرا

سـرنوشـتـم اين چنيـن تقـديــر کـرد

عـالــمــي هـر چـنــد اين حـالِ مــرا

جملـه بـر "نــازک دلي" تعـبـيــر کـرد

دسـت بازي ، دل فــراخــي هاي مــن

خـورد انـگِ مـفــت بازي ، ســادگــي

شـد "ولـنـــگاري" به تعـبـيـرِ عّـمـوم

شــيــــــوة آزادي و آزادگـــــــــــي

نـفــرتــم از بـازي و ســالــــــوس را

"نابـلــد بــودن" به بــازي يـافـتــنـــد

قـصــه ها از چـنــتــة خــالـــي مــن

بــر سُــــرِ بـي اد عـــايــي بافـتـنــد

هيـچ کـس هـرگـز نفهـمـيــد از چه رو

در حــريـمِ خـويـش عـمــري زيـسـتـم

خـنــده ام را بي غـمــي انـگاشـتـنــد

زانــــکـه عمـري در درون بـگـريسـتـم

هر خـسـي خـود را طـبـيــب انــگارد و

نسـخــه پيـچــد بهـرِ خـوشـبخـتي مرا

طـبــعِ مـن را ســرزنـشـــها مي کـند

لحـظـه اي بـيـنــد اگـر سـخـتــي مـرا

دوست دارم آنچه هستم ، پس چه غم

عـالــمـي گــر در نـيـابــد حــال مــن

زاهــدان از من گـريـزنــد اَر چـــه باک

اين هـم از خـوشــبخـتي و اقـبـال من

اي عشق فدايت 0 0 0 0
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
سـرگـشتـه تـريـن عـاشــــق ديـوانـة دهـرم

گمـگـشتـه تـريـن در خـود و آوارة شـهـرم
اي عشق فدايــت ، كـه كشانـدي تو مـرا تا
پــوشـيـدن زنـارم و ، نــوشـيــدن زهــــرم

از عـشـق نصـيـبـم شــده در عـالـم هـسـتي
رســوائي و بـد نامي و شبگـردي و مسـتي
اي عشق فدايت ،كــه بــه مــــرغ دل زارم
پـر دادي و ، پـرانـدي و ، پر را بـشكـستي

از كام چـه گويـم ، كه ز عشـقـم همه ناكـام
از جام چـه گويـم ، كه خماريسـت سرانجام
اي عشق فدايـت ،كه من از دست تو گشتـم
ناكـام و ، خـمــار غــم و ، آواره و بـدنـام

February 1998 Santa Monica

ديـــــــــــو “ خـــــــــود ”
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

نازنين ، اي پرخرد ، اي هوشيار
دل به دريـــاي خــردمنــدي سـپار

فكـر خود را بسته اي در حلقه ها
مي رســــي از ابتــد ا تا مـبتـــدا

چـرخ در اين دايـره تا كي زني
از خود اين تـرديد كي دور افـكني

ديو ترس و خواري و افسـردگي
شك و بيم و زاري و دــــمردگــي

در درون خويش تا كـي پـروري
تا كي اش بخشي ســرير سروري

نازنين ، بر پاي خود چون ايستي
ديو خود بيني كه جـز خود نيستي

با اميـد بخـت باز و عمــــر خوش
نازنيـن ، اين ديــو را در خود بكش

خود برون آي از خود و درخود نگر
بر درونــت كن نگــــــــاهي تازه تر

تازه كن حال و هواي اين روان
شخم زن بر اين زمـين سخــت جان

مزرعه آماده كن از بهـر كشـت
تشنه اش گـــردان به باران بهشـت

هـم هرس كن باغ را از هرزها
هم شكن در خود حــدود و مـرزها

خود بگستـر ديــده ات را دامــنه
پاي از اين دايــــره بيـــرون بــنـه

ميشكـــــن ديـــوارهاي كهـــنه را
صيــــــقلي ده سينــــة آئينـــــــه را

زير و رو كن ، پاره كن ، درهم شكن
"من" چه باشد؟ بگذر از تكرار "من"

“من”چو از من رفت،خود بيخود شود
جان : سليـمان و روان : هـدهد شود

تا كه از خود آمـدي بيرون ، نگار
اين"من" و"خود" را نهادي چون كنار

چشم بگـــشا و جهــاني تــازه بيـن
عشــق پرشـور و پر از آوازه بين

August 1997 Los Ahgeles

ميكدة خانگي
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
واي مــن و قـصـــة ديـوانـگي
چشـم تو و مستي و مستانگي

چشم تو و يك نگـه و صد شـرر
جان مـن و سـوختـن سـربـسـر

ناز تـو و غـايـت افســونـگــري
نـفـس تـو و شـيــوة بـالاتــري

تو همـه شـادابي و بـاران و نور
زيـركي و رنـدي و شعـر و شعور

زادة شهـري كه همـه مـردمـش
عاشق عشقند و شراب و خمش

سينـة تـو مـحــرم اســرار مـن
راز مـن و راز نـگـهــــــدار مـن

دل شـده بـازيـگـر هـر بـازي ات
مسـت كنـش از مي طنـازي ات

اين دل من ،اين سر من :آن تو
جـان مـن و ضـربـة چـوگـان تو

مي كشي ام تا به سـراپرده ات
حلقـه بـگوشـم كني و بـرده ات

تا بـه نـظــــرگاه نـگـاه تــوام
ذرة خــورشـيــــد پـگـاه تــوام

شبـنـمي ام بر تـن گلـچهـر تـو
مي چكــم از عـاطفـة مهـر تـو

تا تو گـلـي بـاغ بـهــارم هـمـه
پيـش رخــت آينـه دارم هـمـه

تا تـو بـتي : كافـر بتــخـانـه ام
تا تـو ميـي: ساغـر ميـخانـه ام

تشنـة يـك قـصـه ز لبـهـاي تو
يك نه ، هـزار و يك شبـهاي تو

هر شب و هر قصه كه آخر شود
چشـم تو خود قصـة ديگر شـود

قصـه ما كـاش نـگــردد تمـام
بي مي عشقت نشود قلب جام
0 0 0 0 0
باز مـن و قـصـــة ديـوانـــگي
شمـع تو و ، من همه پروانگي

گـرد وجـودت همـه پـرپـر زنـم
دست زنم ، پاي زنم ، سـر زنـم

تا تو بـسـوزي همـه در آتشـم
تا كه بداني به رهـت بي غـشم

تا تو نـگاهـم كـني و بي دريـغ
هـر نـگهـت آوردم زخـم تـيـغ

با دم خـود روح بـهـشـتـم دهي
نفس بهشتي به سـرشتـم دهي

شاهد من ، مطلـع هر فال من
باز گـشـا بسـتـه پـر و بال من

عطـر تو پيچـد به سـرايم هنوز
خاطـره سـازسـت بـرايـم هنوز
0 0 0 0 0
باز من و قصــة ديـوانــگي
عطــر مـي و ميـكـدة خـانـگي