ميكدة خانگي
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
واي مــن و قـصـــة ديـوانـگي
چشـم تو و مستي و مستانگي

چشم تو و يك نگـه و صد شـرر
جان مـن و سـوختـن سـربـسـر

ناز تـو و غـايـت افســونـگــري
نـفـس تـو و شـيــوة بـالاتــري

تو همـه شـادابي و بـاران و نور
زيـركي و رنـدي و شعـر و شعور

زادة شهـري كه همـه مـردمـش
عاشق عشقند و شراب و خمش

سينـة تـو مـحــرم اســرار مـن
راز مـن و راز نـگـهــــــدار مـن

دل شـده بـازيـگـر هـر بـازي ات
مسـت كنـش از مي طنـازي ات

اين دل من ،اين سر من :آن تو
جـان مـن و ضـربـة چـوگـان تو

مي كشي ام تا به سـراپرده ات
حلقـه بـگوشـم كني و بـرده ات

تا بـه نـظــــرگاه نـگـاه تــوام
ذرة خــورشـيــــد پـگـاه تــوام

شبـنـمي ام بر تـن گلـچهـر تـو
مي چكــم از عـاطفـة مهـر تـو

تا تو گـلـي بـاغ بـهــارم هـمـه
پيـش رخــت آينـه دارم هـمـه

تا تـو بـتي : كافـر بتــخـانـه ام
تا تـو ميـي: ساغـر ميـخانـه ام

تشنـة يـك قـصـه ز لبـهـاي تو
يك نه ، هـزار و يك شبـهاي تو

هر شب و هر قصه كه آخر شود
چشـم تو خود قصـة ديگر شـود

قصـه ما كـاش نـگــردد تمـام
بي مي عشقت نشود قلب جام
0 0 0 0 0
باز مـن و قـصـــة ديـوانـــگي
شمـع تو و ، من همه پروانگي

گـرد وجـودت همـه پـرپـر زنـم
دست زنم ، پاي زنم ، سـر زنـم

تا تو بـسـوزي همـه در آتشـم
تا كه بداني به رهـت بي غـشم

تا تو نـگاهـم كـني و بي دريـغ
هـر نـگهـت آوردم زخـم تـيـغ

با دم خـود روح بـهـشـتـم دهي
نفس بهشتي به سـرشتـم دهي

شاهد من ، مطلـع هر فال من
باز گـشـا بسـتـه پـر و بال من

عطـر تو پيچـد به سـرايم هنوز
خاطـره سـازسـت بـرايـم هنوز
0 0 0 0 0
باز من و قصــة ديـوانــگي
عطــر مـي و ميـكـدة خـانـگي

ديـــار يـــاران
ـــــــــــــــــــــــــــــــ
من اينـجا آمــدم تا بازجــويم بـچـگيـــــها را

زدايــم تا غبار “بيسـت سال” خستگيـــــها را

در اينجا تا به انجام آورم سـر گشتگيـــــها را

به باراني ز ياري تا نشــانم تشنگيــــــها را

دلـم ابري ، ولي در حسـرت باران دلم تنگ است

من اينجا آمدم تا بازجــــويم شــور برنايي

پر پرواز و شور و شوق “سـر برآسمـــان”سايي

كه از ديروز خود انگيـــزه سازم بهـــــر فردايي

نه آن “ديروزي” ام اينجا و نه امروز “اينجا”يي

از اين دلمرد گيـهـاي “ دل آزاران” دلم تـنگ است

من اينجا بازگشت رفتـــه ها را باز مي جويم

به “خاك سرد” اينجا خفته ها را باز مي جويم

تمــــام “آرزو بنهـــفته ها” را باز مي جويم

من اينجا گفتن ناگفــــته ها را باز مي جويم

غمي دارم خدايا، بهر غمخواران دلم تنگ است

من اينجا حس “بودن در وطــن” را آرزومندم

جوانمــردان تاريــخ كــهـــــن را آرزومندم

من اينجا كاوه ، بابك ، تهمـتن را آرزومندم

تعلق، ريشه، خويشان، خويشتن را آرزومندم

وطــــن مــرده ســت و مــن در مـلــك جـبــــاران دلــم تـنــگ اســـت

چـنـان شـمعي كه ميـگـريــد به “ شـب تــاران ” دلـــم تـنــگ اســـت

چـو آن “ زنـــدان مـــــرگ آلــود ” بــدكــــــاران دلــــم تـنــگ اســـت

مـــن ايـنـــــجـا : در ” ديـار يـاري و يـــــاران ” ، دلــــم تـنــگ اســـت


23 /2/78 تهران