نــبــرد عـشــق

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

آخـر ايـن "قـصـه" را ما از ازل پـرداختـيـم

قـصـه گـو" بـوديـم اما قـصـه را نشـناختيـم

هر چه خود را سخت ترديديم درچشمان خود

ديدي آخر ما به چشـم او چه آسـان باختيـم

آن سري را کـزغـرورهمـساية خـورشيـد بود

پيش مهتاب رخـش چون سايه اي انداختـيم

نـرد عشقـش باخـتيم و در نـبـرد عـشـق او

بيـشتر بازنده بوديـم ، پيـشتر چـون تاختـيم

ديدي آخر لشکرعشقش به هشياري شکست

هر چـه پيـرامـون دل ديـوار حـاشـا ساختـيم

تا ابـد در بازي عشقـش چنـان بازيــچـه ايـم

آخـر اين "قـصـه" گر چـه از ازل پرداختـيم

مهر 82 پلور

خاکستر

ـــــــــــــــــــــــــــ

تـو بر من آمــدي روزي که با من

غـم بي هـمـدمي بيــداد مي کـرد

غـم نامــردمان مي سوخت جانـم

دل از نامــردمي فـريــاد مي کــرد

تو بودي تا که با من عشــق باشد

همان عشــقي که شد بود و نبودم

همان عشقي که سازد اين جهان را

همين عشقي که سـوزد تار و پودم

تو ماندي تا که با دستـان کوچـک

برايـــم کلـبــه اي از گل بســازي

براي مـــن پــنـــاه روح بـاشـــي

ز من تا مـرز هسـتي پـل بســازي

تو رفــتي تا که از خـــون دل من

هـزاران شعـر بر دفـتـر نـشـيـنــد

هـزاران اشـک بـر قـلـبـم بـبــارم

که تا آتـش به خاکسـتر نـشيـنـد

April 1989 , San Francisco

خـستـه تـرين

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

ببيـن كه امـــروزي مـن

خسته ترين من منـست

همـره من به هـر نفـس

شكـستـة تـن منـــست

شعـر سـيـاه مـن ببيـن

ظلمت خود سرانـه است

بيـت بـه بيـت پـر ز خار

همچو مسير خانـه است

هـمــره ديـــروزي مــن

شكست من غمش نبود

همچو من شكـستـه دل

به هـمـرهي كمـش نبود

به مـوج بغـض اين صدا

صخـرة سـخــت بـود اگـر

همره بغض مي شكست

غــــرور جـان خـيـره سـر

من به گـمـان خـود ولي

فـاتــح خـانـه مي شـدم

شـاعـر هـر شـعـر سپـيـد

عـاشـقـــانــه مي شـدم

پـخـتـة عشـق مي شـدم

من بـه خيـال خـام خـود

سـكـــــر دروغ بــوده آن

كه ريخـتـم به جـام خـود

بـه فـتـح عـشـق كـارگـر

ورد و دعـا شد ، كه نشـد

نــذر و دخـيــل چـاره گـر

درد مـرا شــد ، كه نشـد

منـم من از حـريم عشـق

رانـده و مغـضـوب شده

دسـت منـست كـوتـه از

آن حــــرم خــوب شده

- - - - - - - - - - - -

ببيـن كـه امـــروزي مـن

خسته ترين من منـست

چـه ديـر آمــدم بـه خـود

كه وقـت رفتـن منـست

ناشـنـاخـتــه

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

در دلِ ايــن جـنــگلِ پر خـار و خــس

هر زمان نيشـم زنـد هر "هيـچــکـس"

اين که خود چونـست و چون بيند مرا

قـصـة زنــگي و کافــورســت و بـس

قـلــبِ تـــرد و روحِ حـســـاس مــرا

سـرنوشـتـم اين چنيـن تقـديــر کـرد

عـالــمــي هـر چـنــد اين حـالِ مــرا

جملـه بـر "نــازک دلي" تعـبـيــر کـرد

دسـت بازي ، دل فــراخــي هاي مــن

خـورد انـگِ مـفــت بازي ، ســادگــي

شـد "ولـنـــگاري" به تعـبـيـرِ عّـمـوم

شــيــــــوة آزادي و آزادگـــــــــــي

نـفــرتــم از بـازي و ســالــــــوس را

"نابـلــد بــودن" به بــازي يـافـتــنـــد

قـصــه ها از چـنــتــة خــالـــي مــن

بــر سُــــرِ بـي اد عـــايــي بافـتـنــد

هيـچ کـس هـرگـز نفهـمـيــد از چه رو

در حــريـمِ خـويـش عـمــري زيـسـتـم

خـنــده ام را بي غـمــي انـگاشـتـنــد

زانــــکـه عمـري در درون بـگـريسـتـم

هر خـسـي خـود را طـبـيــب انــگارد و

نسـخــه پيـچــد بهـرِ خـوشـبخـتي مرا

طـبــعِ مـن را ســرزنـشـــها مي کـند

لحـظـه اي بـيـنــد اگـر سـخـتــي مـرا

دوست دارم آنچه هستم ، پس چه غم

عـالــمـي گــر در نـيـابــد حــال مــن

زاهــدان از من گـريـزنــد اَر چـــه باک

اين هـم از خـوشــبخـتي و اقـبـال من