ديـــار يـــاران
ـــــــــــــــــــــــــــــــ
من اينـجا آمــدم تا بازجــويم بـچـگيـــــها را

زدايــم تا غبار “بيسـت سال” خستگيـــــها را

در اينجا تا به انجام آورم سـر گشتگيـــــها را

به باراني ز ياري تا نشــانم تشنگيــــــها را

دلـم ابري ، ولي در حسـرت باران دلم تنگ است

من اينجا آمدم تا بازجــــويم شــور برنايي

پر پرواز و شور و شوق “سـر برآسمـــان”سايي

كه از ديروز خود انگيـــزه سازم بهـــــر فردايي

نه آن “ديروزي” ام اينجا و نه امروز “اينجا”يي

از اين دلمرد گيـهـاي “ دل آزاران” دلم تـنگ است

من اينجا بازگشت رفتـــه ها را باز مي جويم

به “خاك سرد” اينجا خفته ها را باز مي جويم

تمــــام “آرزو بنهـــفته ها” را باز مي جويم

من اينجا گفتن ناگفــــته ها را باز مي جويم

غمي دارم خدايا، بهر غمخواران دلم تنگ است

من اينجا حس “بودن در وطــن” را آرزومندم

جوانمــردان تاريــخ كــهـــــن را آرزومندم

من اينجا كاوه ، بابك ، تهمـتن را آرزومندم

تعلق، ريشه، خويشان، خويشتن را آرزومندم

وطــــن مــرده ســت و مــن در مـلــك جـبــــاران دلــم تـنــگ اســـت

چـنـان شـمعي كه ميـگـريــد به “ شـب تــاران ” دلـــم تـنــگ اســـت

چـو آن “ زنـــدان مـــــرگ آلــود ” بــدكــــــاران دلــــم تـنــگ اســـت

مـــن ايـنـــــجـا : در ” ديـار يـاري و يـــــاران ” ، دلــــم تـنــگ اســـت


23 /2/78 تهران